Han Kang: Nie mówię żegnaj

Powiem Ci, za co między innymi jestem wdzięczna literaturze. Za fakt, że uczy mnie Świata. Otwiera szeroko metaforyczne okna i drzwi oraz prowadzi ścieżkami wiedzy, na które sama bym być może nigdy nie trafiła. Pozwala poznać historię ludzi i miejsc, które nie są na pierwszych stronach naszych gazet, historię inną, poza podręcznikową.

Bo przecież są takie miejsca, o których nigdy nie słyszałam. Na przykład południowokoreańska wyspa Czedżu. Nie będę udawać mądrej, musiałam sprawdzić na Google Maps gdzie dokładnie jest. Dzięki powieści Han Kang już wiem i już chyba nigdy nie zapomnę. Właśnie na wyspę tę wyrusza główna bohaterka „Nie mówię żegnaj”, by uratować życie małej papużki. Podczas jej pobytu my poznajemy historię miejsca, w którym się znalazła i przejmującą historię ludzi, których już nie ma.

„Nie mówię żegnaj” to oniryczna opowieść o koszmarze ludobójstwa. O traumie, pamięci, o miłości i oddaniu. Balansująca na granicy to jawy, to snu historia jest pełna śniegu. To on, cierpliwie pokrywając Świat, nadaje tempa fabule. Mamy więc wątki toczące się z delikatnością prószących lodowych gwiazdek, ale mamy również intensywną zamieć emocji. Mamy odkrywanie tajemnicy przy płomieniu świecy. Han Kang, noblistka, napisała w pięknym poetyckim stylu powieść, dającą Światu świadectwo pamięci tragedii na jakże odległym od nas końcu Świata.

„Dziwna sprawa. O wiele częściej niż do nieopisywalnych tortur, którym mnie później poddano… O wiele częściej niż do niesprawiedliwej kary więzienia powracam myślami do głosu tamtej kobiety. I przypominam sobie, jak ponad tysiąc maszerujących w równych rzędach ludzi odwróciło się w tył, patrząc na tamtą kołderkę”.

Powieść Han Kang to literatura, która uczy również wrażliwości na drugiego człowieka. Zatem jeśli mogę o coś Cię prosić, Czytaj i Ucz się. Bez wrażliwości przepadniemy.

Han Kang „Nie mówię żegnaj”, przełożyła Justyna Najbar-Miller

wydawnictwo WAB